utah

Het hoogtepunt was de eerstbeklimming van "Better Safe Than Sorry" in Zion National Park, een fantastische route van 5 touwlengten tot 5.10c (=6b) en C2 (=A2 met nuts en friends). De hele route werd 'clean' geopend, dus zonder gebruik van mephaken en boorhaken. Hier een verslag:

"Vanaf de weg hadden we op de Bridge Mountain een mooie spleet ontdekt waar volgens alle informatie die we hadden nog geen routes doorheen liepen. De volgende dag liepen we met alle onze friends, nuts, 2 touwen en, voor noodgevallen, een paar mephaken omhoog naar de wand.

Martin deed de eerste touwlengte. 25 meter door een lastig dun spleetje. Te lastig om, zeker met al dat materiaal aan je gordel, vrij te openen. Gelukkig pastte het materiaal er erg goed in en zo werkte Martin zich omhoog naar het eerste relais aan een boom.

Ik begon aan de tweede touwlengte via een mooie versnijding. Ook hier was het materiaal goed te plaatsen. Helaas werd de spleet in de versnijding na een meter of 15 meter zo breed dat zelfs de Camalot #4, de grootste die we hadden, niet meer pastte. Verder klimmen was onverantwoord. Ik klom iets af, plaatste een nutje en daaraan seilden we weer af. Jammer, mislukt. De oude wijsheid -als je een spleet vanuit het dal met het blote oog kunt zien, is hij waarschijnlijk te groot- ging weer eens op.

We zochten nog een hele tijd naar een andere route, maar konden eigenlijk niets vinden. De spleten waren te breed of liepen dicht en zonder boorhaken konden we nergens veilig omhoog. Een beetje teleurgesteld liepen we terug naar de auto. Opeens zag ik rechts boven me een grote mooie hoekversnijding tussen een losstaande pijler en de hoofdwand. Over de pijler liep een mooie lijn langs een grote flake. We konden ons niet voorstellen dat zo'n lijn nog niet beklommen was, maar we gingen toch maar omhoog.

Martin deed de eerste touwlengte, een mooie S-vormige spleet waar we deels jammend en deels piazzend omhoog klommen. Relais aan een boom onder de grote versnijding. Ik klom door de spleet van de versnijding verder en ook deze bleek in de praktijk veel te groot. Wel vond ik even rechts daarvan een spleet achter een losgesprongen flake en deels vrijklimmend, me deels aan nuts en friends omhoogtrekkend kwam ik op een plateautje waar ik met 3 grote friends een goed relais kon bouwen. Martin klom de touwlengte na en schatte het op 5.10c (ca. 6b).

Martin was aan de beurt om de mooie flake te lijf te gaan. De eerste paar meter waren vrij los, maar even hoger bleek de flake muurvast te zijn. En dat in zandsteen! Eenmaal bovenaangekomen hees hij de rugzak op waar twee grote tri-cams in zatten en maakte daarmee een (een beetje vaag) relais. Moeilijkheid 5.9 (V+).

Om op de pijler te komen moest ik linksom via een kort loodrecht tot overhangend wandje omhoog. Ik kon een halve meter boven het relais een nutje in een heel ondiep spleetje kwijt en dat was alles. Ik klom maar gewoon door en kon na een meter of 10 relais maken aan een boompje bovenop de grote pijler. Omdat er onderweg niet viel te zekeren, waardeerden we het met 5.9R. (de R staat voor run-out). Echt doodvallen zou ik niet doen als ik het niet gehaald had, daarom geen 5.9X.

Vanaf de pijlerkop stapten we de wand in en Martin deed de laatste touwlengte. Een klein stukje vrijklimmen, toen C2 aan losse flakes en afbrokkelende stenen en hij kwam onder een groot dak. Ik dacht rechts van het dak een spleet gezien te hebben waar nuts in konden, maar dit bleek niet meer te zijn dan een ondiepe geul. Martin moest het dus wel vrijklimmen. Hij maakte relais aan twee struiken. Vanaf daar seilden we in 3 keer ab. Onder de grote versnijding krasten we onze namen in de rotsen, de 'old Indian carvings' op het topootje."